Discipline

He mensen! Ik zal nog een kort verslag schrijven om mijn wekelijkse schrijfschema in stand te houden. Ik kan niet zo snel bedenken wat ik zal vertellen, dus het wordt vast niet zo'n lang verslag. Ik ben nu trouwens al blij als ik mijn eigen verslagen terug lees, want de herinneringen komen dan gelijk weer terug. Ook dingen die ik niet eens heb opgeschreven. Best grappig hoe dat werkt. Het project, wat ik vorige week zei dat ik nu zou uitleggen, ga ik de volgende keer doen. Die houden jullie dus nog van mij tegoed.

Ik ga deze keer eens goed nadenken wat ik jullie over Korea kan vertellen wat je nergens anders leest. Hmm.. misschien kan ik jullie wat over de discipline van Koreanen vertellen. De meeste mensen weten wel dat Koreanen gedisciplineerd zijn, maar wat houdt dat dan in? Soms vind ik het leuk om even in het woordenboek te kijken wat die zegt wat de definitie is. De dikke van Dale zegt: "dis·ci·pli·ne (de; v) 1 regime van strenge gedragsregels; tucht 2 studierichting, wetenschap" Ik heb het over de eerste optie als ik het over discipline in Korea heb.

Volgens mij houdt discipline in Korea vooral in dat Koreanen dingen gewoon doen. Maar toch grappig dat de dikke van Dale de gedragsregels noemt, want zoals ik eerder een keer heb verteld heb ik niet altijd het gevoel dat Koreanen dingen met passie doen. Ze volgen de gedragsregels hier in Korea, maar hierdoor doen ze wel, gedisciplineerd, hun taken. Dit bekent de hele nacht in de bieb zitten, achterlijk lange dagen werken, uren voor dingen trainen, etc. Op de één of andere manier zeggen onze westerse hersenen (bij de meeste mensen): "bah ik ga dit niet doen, ik heb mijn vrije tijd verdiend." Er hangt een idee dat vrije tijd het hoogst haalbare is in het Westen. Hier in Korea is het beter als je zoveel mogelijk bezig bent.
Soms zijn dingen zo lastig uit te leggen, want ik bedoel natuurlijk ook weer niet dat mensen in het Westen lui zijn. Ik bedoel gewoon dat veel mensen misschien niet waarderen dat ze aan het werk zijn.

Ik denk dat het hier in Korea komt doordat alles ongelooflijk competitief is. Ouders pushen hun kinderen om zo goed mogelijk te scoren op school. De overheid pusht de Koreanen om zo veel mogelijk te werken. En de cultuur en gemeenschap heeft ook het gevoel dat je zoveel mogelijk actief moet zijn. Op de een of andere manier blijft iedereen elkaar maar pushen om beter te worden in alle mogelijke opzichten. Volgens mij maken sommige mensen die hier in de dormitory werken dagen van meer dan twaalf uur. Toch vinden ze elke dag de kracht om weer uit bed te komen en met een glimlach in hun hokje te gaan zitten. Dit is wel iets waar ik blij mee ben om gezien te hebben. Toch zeg ik ook niet dat dit de perfecte wereld is. Zo worden mensen bijvoorbeeld gepusht om dingen te doen die boven hun grenzen liggen en worden daarom depressief. Of zo raken raken ze verslaafd aan alcohol of online games omdat ze zo vast zitten in hun gewone leven.

Maar wat kunnen we van de discipline leren in Nederland. Blind kopiëren is absoluut niet de ultieme optie. Maar een Nederland waar iedereen hard werkt om het land en ons eigen leven zo fijn mogelijk te maken, lijkt mij geen slecht plan. Ik weet zeker dat dit het hele land ook meer samen zou brengen. Dit betekent bijvoorbeeld het waarderen van iemand als hij met zijn kop boven het maaiveld uitkomt, en hem niet proberen omlaag te praten. Niet genoegen nemen met proberen middelmatig te zijn, maar uitzoeken waar je goed in bent, wat je leuk vindt, en er alles aan doen om hier zo goed mogelijk in te worden. Ik geloof echt dat dit is wat mensen gelukkig maakt.

Nou ik kan nog wel uren doorlullen volgens mij, want overal zitten natuurlijk ook kanttekeningen aan die ik nu niet heb uitgelegd. Ook blijft het lastig om je precieze gedachtes in woorden uit te drukken, maar toch is het wel leuk om te proberen. Verder ben ik niet een natuurlijk geen heilige. Soms klinkt het misschien alsof ik denk dat ik wel even weet hoe alles moet, maar dat is absoluut niet zo. Ik probeer gewoon een beeld in mijn hoofd uit te leggen.

Morgen zit ik rond deze tijd met een kokosnoot in mijn hand op Boracay, en dit vooruitzicht geeft mij toch wel een glimlach op mijn gezicht! Ik vind het erg leuk dat er zoveel mensen lezen en reageren. Zo'n blog schrijven duurt vaak langer dan ik had gedacht, maar het is het daardoor zeker waard. Hartstikke bedankt dus!

Ciao allemaal, tot volgende week!