Een week in het paradijs

He allemaal! Vorige week had ik een weekje vakantie op Boracay, in de Filipijnen. Het was vooral een weekje relaxen, maar toch wil ik de verhalen wel met jullie delen. Ik heb de reis samen met twee andere studenten uit Groningen gemaakte wie hier ook studeren: Bart en Roel.

Het is ongeveer een vliegreis van vier uur vanuit Zuid-Korea naar de Filipijnen. Dit viel dus erg mee. Het is echt een rare gewaarwording hoe je een klap van de warmte krijgt als je uit het vliegtuig stapt. Maar ik kan niet zeggen dat ik het onaardig vond: voor deze warmte kwamen we namelijk naar de Filipijnen gekomen. Met een taxi zijn we in anderhalf uur richting de haven gereden, vanuit waar we naar Boracay moesten varen.

De taxichauffeur zei dat hij voor de prijs van het kaartje ook de boot ticket zou betalen. De prijs voor de taxi was 200 pesos (60 pesos is één euro, dus dit is dus €3,33) en 25 pesos hiervan zouden voor de bootreis zijn. Dit was niet gelogen, de taxichauffeur kocht inderdaad bij aankomst van de haven onze bootkaartjes voor ons. Echter, toen wij naar de bootjes wouden lopen werden we tegengehouden door de beveilger bij de deur. We hadden nog twee kaartjes nodig, namelijk milieuvergoeding en havenkosten. Deze kaartjes kostten respectievelijk 100 en 75 pesos. Zo waren we dus het geld wat we voor de taxi hadden betaald nog een keer kwijt voor overige kosten. Het voelde een beetje alsof de taxichauffeur ons had bestolen, maar dit was eigenlijk niet zo. Hij gebruikte het bootkaartje gewoon om zijn taxiservice aantrekkelijker te maken.

Toen we via ons bootje in Boracay waren aangekomen gingen we met een tricycle naar onze Hostel. Een tricycle is de korte-afstand-taxi die erg gebruikelijk is in de Filipijnen.Het is een soort zijspan, met in de bak aan de zijkant, 1 bank voorin en twee achterin. Prima voor 3 mensen dus. Maar als je de plaatselijke bewoners zag was het ook genoeg voor 4, 6, en ach, soms konden ze er ook wel 7 in kwijt. De prijzen van deze tricycle chauffeurs waren wel eerlijk want de prijzen voor alle ritten stonden vast, en er was een wet dat ze niet meer aan toeristen mochten vragen.

Het strand in Boracay was echt zo ongelooflijk mooi! Het zand was perfect, de zee super blauw en overal stond mooie begroeiing zoals palmbomen. We hebben dan ook de meeste dagen gewoon over het strand gelopen en af en toe een duik genomen in het zoute water. Niets moest en alles mocht, heerlijke relaxvakantie dus. De avonden werden gevuld met het nuttigen van een drankje bij het Hostel. Toen we erachter kwamen dat ze (lekkere) rum hadden voor €2 per fles, werd rum/cola al snel uitgeroepen tot de drank van keuze voor deze vakantie. De fles werd soldaat gemaakt, onder het genot van gesprekken over vaak niets, en soms serieuze zaken. De volgende ochtend werd je wakker in een plas van je eigen zweet, omdat we een kamer hadden zonder airco. En dan begon het ritueel van niets doen en relaxen weer. Niets te klagen, en ik heb van elke minuut genoten.

Ook heb ik iets van mijn bucket list af kunnen strepen: duiken. We hebben met zijn drieën besloten om te gaan duiken, omdat je nergens anders volgens mij zo goedkoop kan duiken als op de Filipijnen. Na een korte uitleg van alle gebaren en het trainen van handelingen zoals het klaren van je oren en water uit je duikbril halen, was het dan zo ver. Met de duikspullen aan achterover het water in, en down we go. Op de bodem werden de vissen rond ons gevoerd, waardoor er vissen in de mooiste kleuren om ons heen zwommen. Hierna zijn we rond gaan zwemmen tussen het koraal.
Op een gegeven moment voelde ik alleen verschrikkelijke druk op mijn oren. Volgens mij was ik door het genieten van de ervaring een tijdje vergeten te klaren en mijn linker oor begon gigantisch pijn te doen. "Nou nu is mijn oor naar de kloten" dacht ik 10 meter onder de zee. Ik begon wat zwaarder te ademen van de spanning, maar gelukkig wist ik mezelf onder controle te houden. Na een paar keer klaren en even rustig mijn oren te laten wennen trok de pijn weg. We zijn 42 minuten onder water geweest, en het was echt super gaaf om een keer mee te maken. Ik heb boven water nog een tijdje last gehad van mijn oor, maar gelukkig is het allemaal weggetrokken.

Toch heb ik wel mijn twijfels over duiken zonder je certificaten halen. Het is gewoon redelijk onverantwoord om zo diep onder water te gaan als je niet precies weet wat je doet. Gelukkig had ik al een keer eerder een duikcursus gehad met school dus het was niet absoluut de eerste keer, ander was ik misschien wel in paniek geraakt onder water. Toen ik het verhaal van mijn oor vertelde aan een Pools meisje wie ik hier ken, zei ze dat ze iemand kende die inderdaad een ongeluk had gehad met duiken. Hij raakte in paniek onder water en zwom te snel naar boven. Ik weet niet precies wat er allemaal was gebeurd, maar het is hem wel fataal geworden. Hierdoor heb ik dus wel mijn bedenkingen bij het zwemmen zonder certificaat. Toch moet ik bekennen als je mij zou vragen of ik het weer zou doen dat ik waarschijnlijk ja zou zeggen, dit had ik niet willen missen.

Het echte leven is nu weer begonnen. Vandaag een eindproject over het Koreaanse educatiesysteem samen met mijn groepje gepresenteerd, en hier was de leraar goed over te spreken. Verder moet ik volgende week nog twee eindprojecten presenteren en inleveren en heb ik mijn laatste toets voor Koreaans. De week daarna heb ik nog één redelijk kleine toets voor één vak en dan is het helemaal klaar. Echt een heel raar idee.

Dit weekend maak ik waarschijnlijk nog één blog. De tijd is dan wel bijna voorbij, maar ik ben nog lang niet klaar om alles met jullie te delen. Jullie zijn dus nog niet van mij af!

Bedankt voor het lezen weer allemaal!

Peter